کد مطلب:163207 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:168

کلامی از فاطمه ی زهرا
بحارالانوار، ج 32، ص 238، ح 190.@.

در یك مرحله آدمی با حس همراه است و سپس غریزه ها و هوس ها و احساس می توانند بر حس او اثر بگذارند تا آنجا كه فكر و تجربه و مشورت حس را نیرومند كند و مسلط نماید.

در یك مرحله ایمان باعث وسعت دید و پاكی نظر و هدایت بیشتر خواهد شد تا آن جا كه نه تنها نور خدا كه آدمی با خدا می بیند، می شنود و می گیرد، «كنت أنا عینه»، [1] این چشم و این نور و این هدایت مرحله به مرحله مستزاد می شود تا آن جا كه بینش و بصیرت بر حس و تجربه و فكر و علم و فلسفه تأثیر می گذارد.

همان طور كه احساسات باعث ناتوانی حس می شود كه، «حب الشی یعمی و یصم»، [2] محبت باعث كوری و كری می گردد.همان طور هدایت و نورانیت ایمان باعث هدایت قلبی و هدایت حسی و وهمی و خیالی می شود تا آنجا كه تو با این


هدایت ها حس بیشتر و نگاه و گوش دقیق تری خواهی داشت، تا آنجا كه گذشته و آینده ی یك پدیده را یك جا می بینی و تحول و دگرگونی آن را احساس می نمایی و از تعلق و دلبستگی فارغ می شوی.

امیرالمؤمنین می گذشتند به غذایی رسیدند كه گندیده بود، حضرت ایستادند و فرمودند: «هذا ما بخل به الباخلون»؛ [3] این گندیده همانی است كه از آن نگذشته بودند و بخل ورزیده بودند.گاهی چشم نامحدود می شود و گاهی نور و روشنایی برای دیدار كامل می شود و با مجموعه ای از هدایت ها، نظر به جامعیت و نفوذ می رسد.


[1] بحارالانوار، ج 70، ص 22، ح 21.

[2] بحارالانوار، ج 77، ص 167، ح 2.

[3] نهج البلاغه ي صبحي صالح، حكمت 195.